Edhe pse mirditorët nuk shfaqen te autorët e vjetër që shkruajnë për Arbërinë para sundimit osman, tradita e kahmotshme e këtyre malësorëve e do që ata ta kenë prejardhjen prej Princave të Dukagjinit.

Këta të fundit, bujarë të mëdhenj të Veriut, tek panë që fuqia e pushteti po iu bjerrej pas vdekjes së Skënderbeut, thuhet ta kenë braktisur fushën që bart emrin e tyre e të kenë marrë malet, duke sjellë me vete dashurinë për liri, fenë e krishterë dhe refuzimin për të ulur kryet para sulltanëve osmanë.

Pas shumë e shumë përpjekjesh për t’i nënshtruar këta njerëz e malësitë e tyre, osmanët prapëseprapë nuk ia dolën t’i çanin malet e pabesa dhe gërxhet e thepisura, që ruheshin ditë e natë me ngulmin e llahtarshëm për të lënë jetën para se të lejonin t’ua shkelte truallin këmba e osmanit.
Pa mundur t’i bëjë zap me dhunë, Sulltani u ofroi një paqe mjaft bujare, e cila ua njihte zyrtarisht kapidanin dhe ua linte qeverisjen në dorë të tyre – me liri besimi dhe përjashtim nga të gjitha taksat – me të vetmin kusht që të jepnin një numër të caktuar luftëtarësh të armatosur, nën urdhrat e kapidanit të vet, për t’i shërbyer Sulltanit në kohë lufte. Rrëfenjat vendase tregojnë se paqja bujare dhe privilegjet e mirditorëve vijnë qysh prej sundimit të Sulltan Bajazitit dhe ka, ndër to, që thonë se ka qenë pikërisht beteja e Fushë Kosovës çasti kur u fituan. Rrëfehet se pas fitores së betejës, Sulltani i dha kapidanit të mirditorëve një pllake metalike, mbi të cilën qenë shkruar të gjitha privilegjet që kishin të drejtë të gëzonin.